Mensen zien elkaar als iets vanzelfsprekends, bedenk ik.
Neem nu Ingrid en mij, ik heb op zo veel plekken met haar
rondgehangen: in haar kamer of op school of gewoon ergens op
straat. En we kletsten over van alles en nog wat, gewoon wat in
ons opkwam. Andere mensen zouden het misschien saai hebben
gevonden, maar voor ons was het nooit saai. Ik heb nooit
beseft hoe belangrijk het voor me was. Hoe fantastisch het is
om iemand te hebben die alles wat er in jouw hoofd omgaat wil
horen. Je denkt dat alles altijd hetzelfde zal blijven. Je staat er
eigenlijk nooit bij stil dat iets wel eens ineens voorbij kan zijn.
Maar ik weet nu wel beter.() Op het moment dat ik Ingrids
dagboek uit heb, zal er nooit meer iets nieuws tussen ons voorvallen.

Caitlins beste vriendin Ingrid pleegt zelfmoord. Verlamd door de
schok en het verdriet trekt Caitlin zich in zichzelf terug, worstelend
met vragen en schuldgevoelens. Op school en thuis kan ze haar
draai niet meer vinden, en haar passie voor fotografi e lijkt
te zijn verdwenen.
Dan vindt Caitlin Ingrids dagboek, dat zij speciaal voor
Caitlin heeft achtergelaten. Ineens lijkt Ingrid weer springlevend.
Het dagboek geeft Caitlin een houvast om Ingrid
beter te begrijpen, maar uiteindelijk ook de moed om los
te laten en verder te gaan met haar eigen leven.
Een aangrijpend boek over vriendschap, verlies en hoop.