Op het einde worden ze allebei geschrapt

Het derde deel van de Death-Cast serie van Adam Silvera is vandaag verschenen! 

Paz Dario blijft 's nachts op in de hoop dat Death-Cast hem belt. Dan zou hij niet langer hoeven doen alsof het allemaal wel meevalt. Na een verschrikkelijke dag staat Paz op het punt zijn lot in eigen handen te nemen, maar hij wordt op het nippertje gered door een onbekende jongen. Alano Rosa is de erfgenaam van het Death-Cast-imperium. Het bedrijf moedigt iedereen aan om hun beste leven te leiden, maar Alano zelf voelt zich opgesloten. Moe van de
beperkingen die hem worden opgelegd besluit hij zijn eigen weg te gaan. Het is tijd om voluit te leven. Het lot breng Paz en Alano samen. Zal het hen lukken om de obstakels die voor hen liggen te overwinnen?

Voor de verschijning van het nieuwe deel heeft auteur Adam Silvera een paar scènes gedeeld die het boek uiteindelijk niet hebben gehaald:

Onderstaande scènes zijn opgegraven uit mijn kerkhofbestand, waar verwijderde scènes een stille dood sterven. Deze scènes zijn beperkt geredigeerd en geen officieel onderdeel van de verhaallijn. Ze zouden niet naadloos hebben aangesloten op de uiteindelijke versie van dit boek. Toch hoop ik dat jullie ze leuk zullen vinden; vooral de tweede scène heeft nog steeds een plekje in mijn hart.

VERWIJDERDE SCÈNE #1

De filmaankondiging

De eerste kladversie van De overlever wil op het einde dood bevatte een heleboel multimedia-fragmenten, zoals appberichtjes, nieuwsartikelen, scenarioteksten, posters, passages uit boeken in het fictieve universum (zoals Orions boek en Joaquins autobiografie), Orions boekomslag en nog zo veel meer. Maar toen ik besefte dat het verhaal van Paz en Alano op zichzelf al lang genoeg was, was ik bang dat deze extra fragmenten de vaart eruit zouden halen, en daarom heb ik ze geschrapt.

Hieronder vind je een van mijn favoriete verwijderde scènes.

Het is een artikel van Deadline, een nieuwswebsite gericht op de entertainmentindustrie, waarin Orions filmadaptatie wordt aangekondigd. Zoals je na het lezen van De overlever wil op het einde dood weet, begint het boek met Paz die zich klaarmaakt voor zijn auditie, dus zie deze passage als het artikel dat hij voorafgaand daaraan zou hebben gelezen. De datum moet je trouwens negeren. In de uiteindelijke versie zou deze aankondiging veel eerder zijn verschenen. Ter context: dit artikel werd gepubliceerd op een moment dat Paz in een dip zat, maar de kans om auditie te doen voor deze film gaf hem weer een beetje hoop, net als in de versie die je hebt gelezen. In de oorspronkelijke versie gaat Paz echter wel naar Orions signeersessie om hem in het echt te ontmoeten. Het grootste deel van hun gesprek kwam overeen met wat je in het boek hebt gelezen.

Hoe dan ook, hier is de fictieve aankondiging, gevolgd door nog meer leuke weetjes!

DEADLINE
_________________________________________________________________________________________________________________________________________

‘GOUDEN HART’: SEE-ALL STUDIOS TIKT LANGVERWACHTE RECHTEN OP DE KOP VAN WERELDWIJDE FANTASYBESTSELLER
Door Anastasia Bowman

22 juli 2020, 12.31 uur

(OPMERKING VAN ADAM VOOR DE LEZER: HIER ZOUDEN NOG HET LOGO VAN DE FILMSTUDIO PLUS EEN AFBEELDING VAN ORIONS BOEKOMSLAG ZIJN GEPLAATST.)

EXCLUSIEF: In een zeer competitieve biedingsstrijd tussen negen bieders heeft See-All Studios de filmrechten bemachtigd van de debuutroman van Orion Pagan en #1 New York Times bestseller: Gouden hart.

Hoewel het om een fantasyroman gaat, is het verhaal geïnspireerd door het zeer echte liefdesverhaal tussen de schrijver en Valentino Prince, de eerste Dekker die ooit een Death-Castoproep ontving. De schrijver wakkerde in februari 2018 al de belangstelling van filmstudio’s aan toen William Morrow, een imprint van HarperCollins Publishers, de acquisitie van het boek aankondigde, maar Pagans agenten bij uta lieten destijds weten dat de rechten nog niet op tafel lagen. We weten nu dat dit de wens van de schrijver zelf was, aangezien hij na het afronden van zijn boek in het geheim aan het filmscenario heeft gewerkt.

‘Dit is niet alleen het verhaal van mijn hart, maar ook dat van Valentino, en ik wilde zeker weten dat daar met de grootste zorg mee omgegaan zou worden. Ik ben superblij en enthousiast dat ik bij See-All Studios partners heb gevonden die me gaan helpen met mijn levensdoel om Valentino Prince te vereeuwigen,’ deelde Pagan exclusief met Deadline.

Prince bracht zijn Einddag door met Pagan, waarbij ze van vreemden in sneltreinvaart geliefden werden, en hij bood hem zijn gezonde hart aan voor een transplantatie in het geval Death-Casts voorspelling uit zou komen. Dat gebeurde uiteraard, aangezien Prince hersenletsel opliep door Frankie Dario, de twaalfde Dekker van de Dozijn doden. De transplantatie verliep succesvol voor Pagan.

Gouden hart, in november 2019 uitgegeven door William Morrow, gaat over een onsterfelijke en de Dood die verliefd op elkaar worden. Volgens de synopsis van het boek heeft: ‘[e]en onbekende kracht […] de ooit-negentienjarige Vale Príncipe vereerd met een gouden hart dat hem onsterfelijk maakt. Het is een lang en eenzaam leven, en Vale brengt zijn dagen door met de zorg voor anderen, vooral degenen die ziek zijn en op sterven liggen. Tijdens de eerste eeuw van zijn onsterfelijkheid krijgt Vale bezoek van Orson Segador, de meest recente incarnatie van de Dood, die het gouden hart nodig heeft om te overleven en zielen te blijven oogsten, zoals de natuurlijke orde van het leven van hem verlangt. De Onsterfelijke moet kiezen tussen de Dood laten doodgaan zodat alle zieken en stervenden voor wie hij zorgt mogelijk ook onsterfelijkheid wordt geschonken, of zijn eigen hart opgeven om de enige ziel te redden die hij ooit heeft liefgehad… een liefde zo groots dat hij zal moeten sterven om de Dood te laten leven.’

Pagans missie om zijn eerste liefde te vereeuwigen maakt een vliegende start. Gouden hart kwam binnen op #5 van de New York Times-bestsellerlijst en klom binnen drie weken naar de eerste plek, waar het vijftien opeenvolgende weken op #1 bleef staan. Het boek is al in dertig talen vertaald.

De zoektocht naar een regisseur en cast is reeds van start gegaan en de studio hoopt later dit jaar in Puerto Rico met de opnames te beginnen.

LEUKE WEETJES OVER DEZE VERWIJDERDE SCÈNE

- Ik heb ervoor gekozen om Deadline de verfilming van Orions boek te laten aankondigen, omdat Deadline ook het nieuws bekendmaakte van de televisie-adaptatie van Op het einde gaan ze allebei dood.

- Orions boek is uitgegeven door HarperCollins, de Amerikaanse uitgever van mijn boeken.

- Ik liet Orions debuutroman binnenkomen op #5 van de bestsellerlijst omdat Op het einde gaan ze allebei dood ook op #5 binnenkwam.

- De vermelding dat Orions boek binnen drie weken bovenaan de bestsellerlijst stond, is geïnspireerd door het feit dat Op het einde gaan ze allebei dood na drie jaar terugkeerde op de bestsellerlijst. En hoewel Orions boek vijftien weken bovenaan stond, stond Op het einde gaan ze allebei dood wel vijftien maanden bovenaan!

- Ik had veel te veel lol terwijl ik deze kleine easter eggs in deze fictieve aankondiging aan het verwerken was omdat ik een loser ben! ;-)

- Ik heb See-All Studios zelf bedacht, met het idee dat het een filmstudio is die zich voornamelijk op speculatieve fictie richt.

VERWIJDERDE SCÈNE #2

Paz is aan het gamen

In de gepubliceerde versie kom je erachter dat Paz zes Laatste Vrienden heeft gehad, maar in de oorspronkelijke versie had Paz een zevende Laatste Vriend, genaamd Zen Blake. Zen was verreweg Paz’ favoriete Laatste Vriend, en de eerste voor wie Paz ook echt romantische gevoelens kreeg. Ze gingen samen naar Make-A-Moment en hadden een date die erg veel leek op de date van Paz en Alano, al was Zen wel een echte Dekker. Na hun date staan Paz en Zen op het punt om elkaar te zoenen, maar dan wordt Zen door een Death-Guarder vermoord. Het is een gruwelijke gebeurtenis die Paz in een diepe depressie laat wegzakken.

Dat alles leidt tot deze verwijderde scène; een van mijn meest favoriete aller tijden, vooral omdat er een grote verwijzing naar Mateo Torrez uit Op het einde gaan ze allebei dood in zit. Maar voor schrijvers geldt vaak het gezegde: schrijven is schrappen. Hoe gek ik ook op deze scène ben, dit boek van meer dan zeshonderd pagina’s heeft het ook zonder overleefd, dus hij moest op het einde toch echt geschrapt.

Wees je er trouwens wel van bewust dat Paz’ depressieve gevoelens in deze scène extra sterk zijn, waardoor hij ook meer suïcidale gedachten heeft. Mijn hart brak bij al die scènes, en deze kwam extra hard binnen toen ik hem schreef.

PS. Ja, ik heb Zens naam ook in de gepubliceerde versie gebruikt, maar dit zijn twee verschillende personages. Eerlijk gezegd heb ik zo veel tijd met Zen de Dekker doorgebracht, dat ik hem in dit boek eer wilde bewijzen. Hem de ster van Gouden hart laten zijn, voelde als een mooie manier om de Zen die eerst kwam opnieuw te gebruiken, of beter gezegd: te reïncarneren.

PAZ - 11u37

Ik vond de zelfmoordbewaking vreselijk.

Om te beginnen bleven mam en Rolando elke avond met me op tot Death-Cast klaar was met bellen, zodat ze zeker wisten dat het me niet zou lukken om mezelf van kant te maken. Maar het risico dat ik alsnog een poging zou wagen, was de reden dat mam bij me in bed sliep terwijl Rolando in een slaapzak voor mijn deur bivakkeerde, voor het geval ik zou proberen om weg te lopen. Dat was ik eerst niet eens van plan, maar die aandrang ontstond wel toen het totale gebrek aan privacy steeds langer duurde. Rolando had de deurklinken van alle deuren in huis weggehaald zodat ik mezelf nergens kon opsluiten, ook al was het onmogelijk geweest om nog een overdosis te nemen aangezien al zijn alcohol was weggegooid en mijn antidepressiva ergens verstopt lag. Daar bleef het niet bij. Toen ik een keer hoofdpijn had en Excedrin uit het kastje in de badkamer wilde pakken, kwam ik erachter dat er alleen nog maar tandpasta en wattenschijfjes op de verder leeggeruimde plankjes lagen. Het duurde weken voordat er weer standaard medicijnen in de badkamer werden teruggelegd, en het is maar goed dat niemand er ooit achter kwam dat ik mezelf onder de douche met heet water brandde, want anders zou mam me waarschijnlijk in de achtertuin hebben gewassen met de tuinslang.

Ik kwam alleen van de intense zelfmoordbewaking af door met Blije Paz op de proppen te komen.

Maar nu zit ik weer aan de zelfmoordbewaking vast, want niemand zou Blije Paz na de dood van mijn Laatste Vriend overtuigend vinden. Niet dat mijn acteerkunsten überhaupt goed genoeg zijn om die act vol te houden.

Deze zelfmoordbewaking is gelukkig wel minder intens. Dit is meer een zelfmoordtoezicht. De vorige keer zaten mam en Rolando zo verstikkend bovenop me dat het net was alsof hun handen om mijn nek zaten, en hoewel ik hun greep nu ook voel, laten ze me wel ademhalen, bijna alsof ik een of ander actiefiguurtje ben waarvan het hoofd los zal schieten als ze te hard knijpen.

Om ervoor te zorgen dat mam en Rolando hun greep verslappen, moet ik Behoeftige Paz achter me laten en Ietwat Blije Paz worden.

Toen ik rond tien uur wakker werd, at ik een laat ontbijtje met Rolando en praatte ik over mijn verdriet. Hij benadrukte keer op keer dat Zens dood niet mijn schuld was, ook al liet mijn nachtmerrie me het tegendeel geloven – ook al laat ik mezelf het tegendeel geloven. Door open over mijn gevoelens te praten, won ik Rolando’s vertrouwen en wist ik hem ervan te overtuigen dat er niets ergs was gebeurd (en doordat ik de littekens op mijn dijen en mijn bebloede lakens goed wist te verbergen). Nu zal hij mijn andere leugens ook geloven. Bijvoorbeeld dat ik niet kan wachten om aankomende november mijn eerste stem uit te brengen op president Page – ook al leef ik dan al niet meer – alleen zodat Rolando mam later kan vertellen dat ik ondanks alles al zo ver in de toekomst kijk.

Zodra dat achter de rug was, ging ik terug naar mijn slaapkamer om vaseline aan te brengen op alle plekken waar ik mezelf gisteravond had verwond, en ik bedacht me hoe vreemd het was om mijn wonden zo voorzichtig te verzorgen terwijl ik al die pijn juist zelf had veroorzaakt.

Nu zit ik in mijn slaapkamer een oude-maar-voor-mij-nieuwe Xbox Infinity game te spelen, genaamd A Dark Vanishing. Rolando heeft die vanochtend uit een koopjesbak bij de GameStop meegenomen om me op te vrolijken. A Dark Vanishing is een fantasy role-playing game waarin ik mijn eigen held, Zito, heb gemaakt. Hij is nu nog een level 2-tovenaar die wordt opgeleid om de demonenkoningin te verslaan die een Eeuwige Eclips wil veroorzaken zodat haar kwaadaardige gebroed voor altijd over de wereld kan ronddolen. Het verhaal is best wel dom, maar ik heb veel meer lol met de gevechten dan ik in eerste instantie had verwacht. Volgens mij is de sequel, A Dark Vanishing: New Dawn, pasgeleden uitgekomen, en als ik lang genoeg leef, krijg ik die misschien ook wel.

Op mijn telefoon klinkt het geluidje dat ik heb ingesteld voor mijn inbox. Niet veel mensen weten mijn e-mailadres, en als onbekenden er toch achter komen, dan willen ze meestal over Scorpius Hawthorne praten, of ze vallen me lastig vanwege pap. Ik bereid me op het ergste voor, maar dan zie ik dat het een mail is van Ross Bronson van Make-A-Moment; een reactie op mijn sollicitatie!

Ik zet mijn game op pauze en lees de e-mail:

SOLLICITATIE: ACTEUR
[External]  [Postvak IN]

Van: Bronson, Ross < Ross.Bronson@MakeAMoment.com >
Aan: Paz Dario < PD06162001@gmail.com >
Datum: 26 juli, 2020, 11.40 am

Hoi Paz,

Allereerst gecondoleerd met het verlies van Zen. Mijn tijd met hem was beperkt, zoals nu eenmaal de aard is van ons werk bij Make-A-Moment, maar wij stellen altijd het bijzondere cadeau op prijs dat we zelfs maar een paar minuten met Dekkers door mogen brengen op hun Einddag. Terwijl jij om Zen rouwt, hoop ik dat de dierbare herinneringen aan de momenten die jullie samen hebben kunnen maken een beetje troost bieden.

Ik wil ook graag persoonlijk mijn excuses aanbieden omdat we, na zorgvuldige overweging, hebben besloten om niet met je verder te gaan. We hebben een aanzienlijk aantal sollicitaties ontvangen van gekwalificeerde kandidaten net als jij, wat de selectieprocedure erg lastig maakte. Ik wil je bedanken voor je auditie gisteren. Het was echt een eer om je aan het werk te zien en het spijt me heel erg dat we op dit moment geen positie voor je hebben.

Zorg goed voor jezelf.

Groeten,

Ross Bronson | Manager | Make-A-Moment | hij/hem

Ik staar naar de mail, geschokt maar toch ook weer niet. Natuurlijk heb ik de baan niet gekregen, ook al ben ik meer dan geschikt, ook al zijn ze wanhopig op zoek naar nieuwe mensen.

Ik ben zo boos dat ik mijn telefoon wegleg, mijn Xbox controller oppak en verderga waar ik gebleven was, met Zito die aan het vechten is tegen een paar levendige skeletten in een veld vol dorre gewassen. Deze vijanden zijn supermakkelijk om te verslaan. Ik hoef alleen maar op een knopje te drukken en Zito’s bliksemstraal knalt hun benige ledematen zo uit hun gewrichten om die vervolgens tot stof te verbrijzelen. Maar ik vecht niet terug. De twee skeletten raken Zito. Het duurt eeuwen tot hun volgende treffer, bijna alsof ze zo langzaam zijn geprogrammeerd voor het groenste groentje der groentjes, maar ik zit daar maar en verstevig mijn greep op de controller terwijl Zito’s health bar leegloopt. Intussen negeer ik elke instructie hoe ik toverdrankjes kan maken om hem te redden.

Het is tot daaraan toe dat Make-A-Moment mijn sollicitatie heeft afgewezen, maar dat ze dat ook nog eens met zo’n algemeen tekstje doen in dezelfde mail waarin ik word gecondoleerd met de dood van mijn Laatste Vriend, die op loopafstand van hun gebouw werd vermoord… Als Make-A-Moment beveiligingsmedewerkers had gehad, dan zou die Death-Guarder misschien nooit in staat zijn geweest om zijn oog op Zen te laten vallen, en dan zouden Zen en ik meer tijd hebben gehad samen.

De game waarschuwt me dat ik bijna doodga, maar ik kijk alleen maar toe terwijl het skelet de laatste dodelijke klap uitdeelt, waarna Zito instort en sterft. Ik benijd hem, tot het scherm opnieuw is geladen en ik zie dat Zito is verrezen, kerngezond. Elke dag dat ik niet doodga is alsof ik verrijs, gedwongen om het slechtste spel ter wereld te blijven spelen. Ik kom in de verleiding om Zito van een klif te laten rennen, opnieuw en opnieuw en opnieuw, gewoon om mijn suïcidale neiging te bevredigen, maar op dit moment hunker ik naar echte pijn.

Eerst moet ik me van privacy verzekeren.

Ik ga naar de woonkamer, waar mam op de bank ligt te slapen, haar voeten rusten op Rolando’s schoot terwijl hij naar een nieuwsverslag kijkt waarin president Page zich uitspreekt tegen de Death-Guard. Rolando zet het geluid zachter en fluistert: ‘Je moeder voelde zich niet lekker.’

Ik verstijf. ‘Wat is er met haar?’

‘Ze had last van haar maag. Ik had haar nog gezegd dat ze die quesadilla niet op moest warmen.’

Ik weet zeker dat mam veel liever iets vers had gegeten, maar ze is een overlever die weet dat we geen restjes kunnen verspillen, zelfs al worden we er een beetje misselijk van. Niet wanneer we geen geld hebben en ik nooit een bijdrage zal kunnen leveren omdat niemand me wil aannemen en ik het leven alleen maar duurder maak voor mam. Ineens ben ik boos op Rolando omdat hij geld heeft verspild aan dat stomme spel. Het kan me niet schelen dat het maar vijftien dollar kostte, daarmee had hij ook verse quesadillas voor mam kunnen kopen, dat geld had hij aan mam kunnen besteden aangezien zij de vrouw is die hij volgens zijn geloften de rest van zijn leven gaat beschermen.

‘Ik ga ook even liggen,’ zeg ik.

‘Gaat het wel, Paz-Man?’

‘Ja,’ lieg ik. ‘Gewoon moe.’

Daarna ga ik naar mijn kamer en doe wat ik niet zou moeten doen.

Er bestaan geen toverdrankjes die me ooit weer kerngezond zullen maken.

OVERWEGINGEN BIJ DEZE VERWIJDERDE SCÈNE

Ik zei eerder al dat deze scène een van mijn favoriete scènes was die ik moest schrappen. Zelfs nu ik dit teruglees ben ik blij dat deze scène zo toch nog het licht ziet, hoewel ik alsnog verdrietig ben dat hij uiteindelijk niet in het boek terecht is gekomen.

Ik wilde nog wat extra toelichting geven bij mijn gedachten achter deze scène en de mogelijkheden die er waren geweest als de videogames A Dark Vanishing en de sequel A Dark Vanishing: New Dawn een grotere rol in het verhaal hadden gespeeld zoals oorspronkelijk gepland.

- Aangezien dit verhaal zich drie jaar na Op het einde gaan ze allebei dood afspeelt, wilde ik laten zien dat de tijd niet heeft stilgestaan in dit universum, en natuurlijk zou eventuele vooruitgang niet beperkt moeten blijven tot Death-Cast. Ik bedacht me dat een sequel op het spel dat Mateo in het eerste boek speelt interessant zou kunnen zijn. In Op het einde gaan ze allebei dood speelt Mateo deze game nadat hij zijn Einddag-oproep heeft gekregen, omdat hij weigert om de wereld te trotseren en niet in staat is zijn dood onder ogen te zien. Oorspronkelijk zou Paz deze game spelen in De overlever wil op het einde dood, gefrustreerd omdat hij in het echte leven juist niet doodgaat. Mateo schiet in de stress als zijn avatar uit het niets wordt vermoord, terwijl Paz de dood van zijn avatar juist benijd.

- Ik zag een kans om het klassenverschil tussen Paz en Alano te laten zien door Paz een sterk afgeprijsd exemplaar van de eerste game te laten ontvangen, terwijl Alano de sequel direct na de release al speelde. Ik heb zelfs overwogen om Alano deze game al vóór de release te laten ontvangen zodat hij die bij zijn volgers zou kunnen promoten. (Mijn grote ergernis: rijke mensen die in deze maatschappij dingen gratis krijgen! Ze hebben geld zat! En ik snap het, echt waar, echt waar, maar ik heb daar gewoon zo’n hekel aan.) Geen van die ideeën kwam organisch tot stand in het verhaal, en aangezien Alano’s familie de regel heeft om nooit gratis dingen aan te nemen (vanwege die ergernis van mij!), was dat toch niet logisch geweest, vooral aangezien hij alleen Death-Cast-gerelateerde zaken promoot.

- De eerste keer dat Alano bij Paz blijft logeren, had ik in eerste instantie bedacht om ze samen te laten gamen. Alano zou Paz leren om voor zijn avatar te zorgen als de-minst-subtiele-manier-in-de-geschiedenis-van-subtiliteit om Paz voor zichzelf te laten zorgen. En later zou Paz er dan achter komen dat Alano en Rio ook samen gamen, en dat zou hij als een persoonlijke belediging opvatten, vooral nadat Rio dit er bij Paz inwrijft. Wat bleek: ik had deze game niet nodig om drama te veroorzaken.

- Die laatste zin, dat er geen toverdrankjes bestaan om Paz weer kerngezond te maken, is een zin waar ik zo erg van hou dat ik wou dat deze hele scène in het boek terecht was gekomen. Maar dat bewijst alleen maar dat elke andere zin en scène in dit boek zinnen en scènes zijn die voor mij zo’n integraal onderdeel uitmaken van dit enorm dikke boek dat ik ze er niet uit kon halen zonder het risico te lopen dat het verhaal op sommige plekken zou instorten.

Schrijven is nu eenmaal schrappen, maar bedankt dat ik deze geschrapte scènes voor jullie heb mogen opgraven.

Zo, nu gaan ze weer de grond in!